Bonjour Pleszew czyli Irena oprowadza Aleksandrę po Pleszewie

To był piękny dzień. Spotkałyśmy się  przed gmachem liceum przy ulicy Poznańskiej 38. Ola już na mnie czekała. Przed moim przyjściem zdążyła obejrzeć boisko szkolne i otoczenie, które w końcówce lat 70., kiedy ona uczęszczała do szkoły, wyglądało zupełnie inaczej.

Były to lata 1976 – 1980 – Ola, wówczas Nawrocka, była uczennicą klasy humanistycznej, pierwszej w historii pleszewskiego liceum. Ja byłam wychowawczynią owej klasy I – IV B. W maju minęło 41 lat od ich egzaminu dojrzałości.

Dzięki uprzejmości dyrektor Lilli Deleszkiewicz, która akurat była obecna w szkole, mogłyśmy obejść budynek i zajrzeć w różne zakamarki. W ciągu tych 40 lat szkoła się bardzo zmieniła, izby lekcyjne, korytarze, toalety, wyposażenie…

Chociaż niektóre perełki pozostały. Jedną z nich był szkielet o imieniu Emilka, który od lat stoi  w kantorku przy sali biologicznej na II piętrze. W latach 70. kantorek zajmował prof. Tadeusz Kończak – nauczyciel  biologii, bardzo przez uczniów lubiany.  Chętnie tam zerkano, żeby popatrzeć na „Emilkę”, na której pokolenia licealistów, marzący o studiach medycznych, uczyli się układu kostnego.

Ola dobrze pamięta i profesora i „Emilkę”, mimo iż daleka  była od nauk biologicznych. Była raczej humanistką. uczestniczyła w ogólnopolskim konkursie filozoficznym. Pracę „O szczęściu” napisała pod kierunkiem prof. Jana Piaseckiego – nauczyciela Wiedzy o Społeczeństwie. Etap wojewódzki w Kaliszu Ola wygrała  i uczestniczyła w etapie ogólnopolskim w Warszawie. To jednak nie zapewniło jej miejsca na uczelni bez egzaminu, mimo iż w kolejnych latach i kolejnych edycjach konkursu już finaliści olimpiady filozoficznej taką szansę mieli.

Czasy nauki w liceum to  był najpiękniejszy czas w moim życiu. I klimat tego sędziwego budynku czuję do tej pory  – wyznała mi Aleksandra Zagrodnicka, podówczas Ola Nawrocka – którą wspominam jako szkolną aktywistkę, harcerkę, której wszędzie było pełno.

Biegałyśmy więc po szkole, gdzie Ola odnajdywała ślady młodości. W dawnej sali języka francuskiego na II piętrze, gdzie uczył ją prof. Wiktor Biliński, na tablicy pisała kredą po francusku, po polsku i … po rosyjsku. Dużo umiałam z rosyjskiego i kiedy trzeba, to i teraz przypominam sobie  potrzebne słowa a nawet zdania – powiedziała Ola.

Języka polskiego uczyła klasę prof. Krystyna Czaplewska, matematyki prof. Kazimierz Wypuszcz, geografii prof. Marian Wolniak. Niestety, wszyscy oni podobnie jak wspomniany wyżej Jan Piasecki i Tadeusz Kończak są już po drugiej stronie tęczy.

Ale pamięć o nich trwa. Ola pamięta, że prof. Wolniak – niestrudzony wędrownik i organizator wycieczek po Polsce, zainspirował ją do udziału w konkursie krasomówczym w Golubiu Dobrzyniu. Oczywiście zachęcałam w mojej mowie do zwiedzania i poznawania historii oraz osobliwości mojego Pleszewa – powiedziała absolwentka liceum.

Opuszczając szkołę, zrobiłyśmy sobie wspólne zdjęcie na klatce schodowej, jedynej takiej w Pleszewie a potem na schodach wejściowych. W latach 70. uczniowie mieli zakaz wchodzenia do szkoły głównym wejściem. Dla nich było wejście boczne od strony szatni.

A tam już czyhał na licealistów prof. Stanisław Janiak, który sprawdzał, czy uczniowie mają na rękawie szkolną tarczę. Kto nie miał, miał problem – wspomniała Ola. W tych czasach, oprócz tarczy, obowiązywał też mundurek szkolny – granatowy. I też obowiązkowy.

No to teraz do Muzeum Regionalnego. Nigdy w  nim nie byłam, a tam przecież dyrektorem jest kolega z klasy „A – Adam Staszak  – powiedziała Aleksandra. Spotkanie z kolegą ze szkoły było super, ale muzeum Olę rozczarowało. Myślałam, że będzie tu coś z historii Pleszewa do obejrzenia… Dyrektor zapewnił, że już wkrótce pojawi się nowa wystawa poświęcona wykopaliskom a rozważana jest ekspozycja obrazów i blach Mariana  Bogusza.

Kolejny przystanek na trasie spaceru po Pleszewie to tereny pokolejowe. Idziemy ulicą Bogusza, z prawej strony Urząd Skarbowy, który w latach 70. i 80. był siedzibą pierwszego w Pleszewie żłobka. Z lewej strony park, powiększony o plac obsadzony drzewami z okazji 700 – lecia Pleszewa. Przy ulicy Bogusza  drogowcy budowali ścieżkę rowerową.

I rondo – pierwsze w Pleszewie i całkiem  nowa ulica Targowa. Przed torami skręcamy w lewo w łącznik, którego też nie było, nawet 16 lat temu kiedy Aleksandra z Nawrockich Zagrodnicka, wyjeżdżała do Paryża.

Ale  zanim wejdziemy do biblioteki, Ola robi sobie fotki przy lokomotywie z węglarką, która stoi i chociaż „nie sapie i nie dmucha i żar z rozgrzanego jej brzucha, nie bucha” – robi wrażenie. Zwłaszcza, że jest  odrestaurowana z uwzględnieniem wszystkich detali konstrukcyjnych.

W wejściu do biblioteki, spotkanie z koleżanką z liceum – Sławką Madalińską, która do biblioteki przyszła z wnuczkiem Leosiem. Okrzyk radości i wspomnienia oraz dzielenie się życiem…

Biblioteka w budynku dawnego dworca robi na Oli wrażenie, zwłaszcza że w Paryżu – jak mówi, towarzyszą jej książki polskich pisarzy, ostatnio Olgi Tokarczuk. Ma zamiar czas wakacji w Polsce, które spędza częściowo w Gołuchowie, gdzie mieszka syn z rodziną (w tym tygodniu jest nad morzem) poświęcić częściowo na czytanie.

Potem kawa u dyrektorki biblioteki Zuzanny Musielak – Rybak i rozmowy o kulturze, tej w Polsce i w Pleszewie i tej w Paryżu. Wszak Ola pracuje przy organizacji eventów z udziałem Polaków: wystawy, koncerty, wernisaże – ot promocja kultury polskiej nad Sekwaną.

I za torami Zajezdnia Kultury w dawnej parowozowni. Wchodzimy do  budynku, zaglądamy do sali widowiskowej z podświetlonymi torami. W korytarzach galeria zdjęć Agaty Plucińskiej – córki kolegów Oli z liceum Eli i Mariusza.

I zdjęcie pod logo Zajezdni. I pytanie Oli, skąd kasa na to wszystko? Kiedy pokazuję tablice z informacją, że wszystkie te przeróbki starych budowli wspiera Unia Europejska, dziwi się, że jest tylu Polaków eurosceptycznych…

I dodaje, że już zostanie w Paryżu, nie chce wracać do Polski. Raz w roku spotyka się z rodziną w Polsce i – jak mówi, to jej wystarcza. A żyć w Polsce już by nie umiała. Ze sprawami krajowymi jest na bieżąco, ogląda telewizję, czyta wiadomości w Internecie. I nie są to ostatnio informacje, z których Polak na obczyźnie może być dumny.

W kierunku kawiarni City Cafe w Galerii Zamkowa idziemy deptakiem na Nerze, który czeka na odtworzenie po dołożeniu trzeciej rury. Potem park i  kawiarnia a tam oprócz sałatki lampka włoskiego wina i mini toast spełniony za spotkanie w rodzinnym Pleszewie.

Obie byłyśmy szczęśliwe: ja, bo mogłam pokazać Oli fajne miejsca w Pleszewie, który też uznaję za moje miasto. Ona, bo nie musiała sama spacerować po Pleszewie, który w ciągu 16 lat tak bardzo się odmienił.

Rynek z pomnikiem Powstania Wielkopolskiego i fontanną zdążyła obejrzeć przed spotkaniem ze mną.

To był piękny dzień. Do zobaczenia na Facebooku, powiedziałyśmy sobie na pożegnanie.  Ja podpatruję tam zdjęcia z wędrówek Oli po Francji a ona czyta na moim blogu www.irenakuczynska.pl ciekawostki z życia miasteczka, w którym przeżyła dzieciństwo i młodość.’

ARCHIWALNE ZDJĘCIA