Pleszewianin, prof. Tadeusz Szczepański, wykłada w łódzkiej filmówce

A oto link do posta, który tak wzruszył pleszewianina:

Historia budynku szkoły na Nowej Wsi

Po raz pierwszy o Tadeuszu Szczepańskim usłyszałam od pani Danuty Andrzejewskiej, kiedy pisałam post o absolwentkach pleszewskiej Dwójki z roku 1950. Na zdjęciu udostępnionym przez panią Danutę, obok nauczycielki Ireny Szczepańskiej, stoi „mały Tadzio”.

Mały chłopczyk z mamą Ireną Szczepańską to Tadzio

Kiedy pod wspomnianym już postem o „Szkole na Nowej Wsi” zamieścił swoje wspomnienia, postanowiłam bliżej go poznać, tym bardziej, że zachęciła mnie do tego Teresa Ramsden, z którą pan Tadeusz razem chodził do pleszewskiego liceum.

Czytaj: Kocha Pleszew, chociaż jej domem jest Anglia

W Wikipedii znalazłam obszerną informację  o osiągnięciach naukowych Tadeusza Szczepańskiego, ale postanowiłam z nim porozmawiać, tym bardziej, że jest on absolwentem Liceum im. St. Staszica w Pleszewie, które przez 32 lata było moim miejscem na ziemi.

Dzieciństwo

Pan profesor okazał się osobą otwartą i bardzo sympatyczną, a że mamy wspólnych znajomych, telefoniczna rozmowa potoczyła się wartko.Tadeusz Szczepański wspominał dzieciństwo, które spędził w okolicach dzisiejszej ulicy Bolesława Krzywoustego, gdzie w latach 60. były tylko trzy domy. Ale o tym przeczytali państwo w cytowanym powyżej linku.

Czasy liceum

Jeśli chodzi o licealny czas, to wymienił nazwiska kolegów z klasy: Hieronima Nawrockiego, Kazimierza Trzęsickiego, Alojzego Bilińskiego, Elę Stefaniak – Osińską, Janusza Wawrzyniaka, Marka Guzka, Waldemara Sikorskiego, Elę Kosmowską (dzisiaj Szpunt), Helenę Suchanecką (-Kamraj), Miłkę Migaj, z którą zaczynał edukację w „Szkole na Nowej Wsi”, przez Dwójkę na Ogrodowej a kończył na maturze w liceum., której wychowawcą najpierw był prof. Wrocławek, a kiedy zmarł, klasę przejął biolog prof. Tadeusz Kończak.

Trójka z matematyki

Języka polskiego uczyła go prof. Ludmiła Jabczyńska, a matematyki prof. Stanisława Wilczyńska. Kiedy matematyczka dowiedziała się, że „chłopakowi marzą się studia polonistyczne”, postanowiła działać. Ale nie udało się, zainteresowania humanistyczne wzięły górę a na świadectwie dojrzałości przy czwórkach i piątkach widniała jedna trójka – z matematyki. Kiepski byłby ze mnie inżynier – twierdzi pleszewianin. Uwielbiał język łaciński i jak mówi, był pupilkiem prof. Stanisława Bródki. Kiedy była klasówka z łaciny, wszyscy czekali aż ja napiszę i potem ściągali – wspomina profesor.

Łacina i francuski

Klasę łacińską wybrała za niego mama. Jako nauczycielka wiedziała, że z językiem francuskim nauczanym przez dyrektora Władysława Jachowskiego, „może być różnie”, bo dyrektor może być z lekcji odwoływany do innych ważnych spraw. A zwykły nauczyciel na lekcji jest zawsze. Dlatego ta łacina… Jednak do języka francuskiego Tadeusz Szczepański wrócił w latach 80. kiedy mieszkał w Grenoble, gdzie przez cztery lata mieszkała i pracowała jego żona – lektorka języka polskiego dla obcokrajowców.  Kończył tam kurs języka francuskiego i cywilizacji francuskiej. Ale do tego jeszcze wrócę.

Rosyjski bez problemów

Z pleszewskiego liceum, co podkreśla, wyniósł bardzo dobrą znajomość języka rosyjskiego. Zawdzięcza to prof. Danucie Chorodeńskiej. Kiedy pojechał do  Moskwy zbierać materiały do pracy doktorskiej, nie miał problemów z komunikacją.

Polonistyka w Łodzi bliżej filmu

W 1965 roku zdał maturę i egzamin na filologię polską na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Jednak w połowie studiów postanowił przenieść się na Uniwersytet Łódzki, żeby być bliżej Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej i Teatralnej w Łodzi. Filmoznawstwo zawsze go fascynowało, a na łódzkiej polonistyce był Zakład Wiedzy o Filmie.

Po materiały do Moskwy

Po studiach Tadeusz Szczepański znalazł pracę na uczelni  w Katedrze Teorii Literatury, Teatru i Filmu. Odbywał też staż naukowy w Katedrze Kulturoznawstwa Uniwersytetu Wrocławskiego. Materiały do pracy doktorskiej gromadził w Moskwie, gdzie  na przełomie roku 1976/77 przebywał na dziewięciomiesięcznym stypendium we Wszechzwiązkowym Państwowym Instytucie Kinematografii.

Doktorat w Gdańsku

Doktorat obronił w 1982 roku na Uniwersytecie Gdańskim, gdzie zaczął pracować rok wcześniej. Oczywiście nadal mieszkał w Łodzi. Do Gdańska dojeżdżał na zajęcia kilka razy w miesiącu. Jak mówi, trudno było w latach 80. zamienić mieszkanie w Łodzi na podobne w Trójmieście.

Stypendium w Sztokholmie

Pracując w Gdańsku, skorzystał z kolejnej życiowej szansy: trzymiesięcznego kursu języka szwedzkiego na Uniwersytecie w Uppsali a w 1986 roku  z dwumiesięcznego stypendium Muzeum Augusta Strindberga w Sztokholmie.  Zaowocowało to potem tłumaczeniami utworów z literatury szwedzkiej m.in. Ingmana Bergmana.

Studium w Grenoble

Kolejny wyjazd był do Francji a dokładnie do Grenoble, gdzie skierowanie do pracy otrzymała żona profesora. Wyjechali całą rodziną. Tadeusz Szczepański na przełomie lat 1987 i 88 odbywał 9-miesięczne Studium Języka i Literatury Francuskiej   w Centre des Etudes Françaises na Uniwersite Stendhal w Grenoble. Podkreśla, że w dwudziestoleciu międzywojennym studia na tej uczelni odbywał prof. Władysław Jachowski – dyrektor pleszewskiego liceum.

Habilitacja w Gdańsku

Po powrocie do kraju, Tadeusz Szczepański pisze rozprawę habilitacyjną pt. ,,Zwierciadło Ingmara Bergmana” na Wydziale Filologiczno – Historycznym Uniwersytetu Gdańskiego. W 2002 zostaje profesorem nadzwyczajnym na Uniwersytecie Gdańskim. Jednocześnie podejmuje pracę  na Uniwersytecie  Mikołaja Kopernika w Toruniu, gdzie wykłada historię filmu i prowadzi seminaria magisterskie.

W Filmówce, dopóki sił wystarczy

Jednak szuka pracy bliżej Łodzi, gdzie syn podejmuje studia w łódzkiej filmówce na wydziale operatorskim. Znajduje ją na Wydziale Kulturoznawstwa na Uniwersytecie Wrocławskim. Aktualnie  jest zatrudniony  na Wydziale Organizacji Sztuki Filmowej PWSFTiT w Łodzi. Może tam pracować, dopóki mu sił i ochoty wystarczy. Mówi, że na uczelniach artystycznych nie ma ograniczeń wiekowych. Wykłada też historię kina skandynawskiego i prowadzi seminaria na wydziale skandynawistyki Uniwersytetu – Szkole Wyższej Psychologii Społecznej w Warszawie.

Wykłada historię filmu

O profesorze Tadeuszu Szczepańskim można by  pisać dużo i długo. Wykłada historię filmu „przedmiot – jak mówi – lekki, łatwy i przyjemny”, pisze artykuły do branżowych czasopism, pisze książki, tłumaczy. Wszystkie te informacje można znaleźć w internecie, dlatego nie będę kopiować  Wikipedii. Ten post jest wynikiem rozmowy telefonicznej z profesorem Szczepańskim.

Dziadek uczył dzieci Czartoryskich

Skąd u nauczycielskiego syna te  zainteresowania sztuką?  Okazuje się, że dziadek  profesora – Stanisław Szczepański był organistą w kościele w Gołuchowie i jednocześnie nauczycielem muzyki młodych Czartoryskich.  Zginął w I wojnie światowej, kiedy walczył w armii pruskiej. Została babcia z pięciorgiem dzieci. Pradziadek Tadeusza Szczepańskiego pracował w Żegocinie w majątku Józefa i Teofili Chłapowskich. Był ekonomem.

Wiedzę o Pleszewie czerpie z bloga

Bohatera mojego posta ciągnie do Pleszewa, mimo iż nikogo już tutaj nie ma. Przyjeżdża do miasta swojego dzieciństwa na Wszystkich Świętych na groby rodziców i na zjazdy koleżeńskie swojej klasy. Zawsze wpada do Wiktora Bilińskiego, z którym  przyjaźni się jeszcze z czasów liceum. Lubi Pleszew i wszystko, co się łączy z Pleszewem. O moim blogu dowiedział się od koleżanki z klasy  Teresy Ramsden. Teraz go czyta i  poleca  innym pleszewianom rozsianym po Polsce i świecie.

Wciąż Pleszew ma w sercu

Łodzi nigdy nie pokochał, mimo iż mieszka tam pół wieku. Nie ma rzeki, nie ma mostów i  nie ma rynku z ratuszem. Co to za miasto -mówi  prof. Tadeusz Szczepański i ma na myśli Pleszew z rynkiem, ratuszem… chociaż bez mostu i z rzeką Ner wpuszczoną w kanał.

Opowieść o rzece Ner, którą pół wieku temu wpuszczono w kanał