Święto Pracy w Pleszewie we wspomnieniach i na zdjęciach

35 lat temu, po raz ostatni, przez Polskę przemaszerowały pochody pierwszomajowe. 1 Maja ulice były pełne. Jedni maszerowali, bo musieli, inni wyszli, żeby popatrzeć na tych, którzy defilują.

Święto Pracy było przygotowywane przez cały kwiecień. Każda firma czy szkoła starała się wypaść jak najlepiej.

Czoło pochodu – liderzy partyjni kierują się ku Rynkowi, gdzie staną na trybunie

Zgodnie z planem

Wszelkie ustalenia, dotyczące obchodów majowego święta, zapadały w siedzibie Miejsko – Gminnego Komitetu Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. To tam uzgadniano treść haseł niesionych na transparentach w pochodzie, kolejność w jakiej maszerowały szkoły i zakłady pracy czy teksty prezentacji przed trybuną. A ta w Pleszewie zwykle stała w Rynku naprzeciwko wejścia do ratusza. To tam stali ojcowie miasta, działacze partyjni i pozdrawiali defilujących, którzy maszerowali od stadionu przy ul. Wojska Polskiego.

Nauczyciele Liceum im. St. Staszica w pochodzie

Uczniowie technikum z rowerem własnej konstrukcji

Wesoło i kolorowo

Przed trybuną odbywała się prezentacja sprzętu, czasem pokazy sportowe czy akrobatyczne, zdarzały się tańce, śpiewy. Musiało być głośno, wesoło i kolorowo. Z transparentami, szturmówkami, sztucznymi kwiatami, czasem w równych strojach maszerowali uczestnicy pochodu. W Pleszewie kończył się on w ulicy Poznańskiej. Tego dnia można było bez problemu kupić kiełbaskę z bułką, co w latach słusznie minionych, bywało towarem deficytowym.

Licealiści w drodze na stadion, skąd ruszał pochód

Nie każdy chciał defilować

Zwykle w przeddzień majowego święta odbywały się akademie „ku czci”. Natomiast po pochodzie zabawy ludowe, gdzie „grała orkiestra doborowa” a „bufet był obficie zaopatrzony”. W latach 80., po stanie wojennym, ludzie zaczęli wymigiwać się od obowiązkowego defilowania. Nierzadko spotykały ich za to represje w pracy. Dotyczyło to zwłaszcza nauczycieli.